Jeuk, jeuk en nog eens jeuk

Oh jongens wat word ik hier verdrietig. Jonathan is boos, boos en nog eens boos. Hij wordt gestoord van de jeuk.

Gisterenavond is Marc onverwacht hier gekomen. Hij blijft t/m zondag. Ik had niets gezegd en Jonathan stortte in tranen uit. Zo lief, zo blij met zijn paps. Terwijl ik het schrijf kan ik er wel weer om janken. Hij had toen al enorme jeuk. Later op de avond werd het zo erg dat hij ons verzocht om weg te gaan. Hoe we ook kletsten, hij kon het niet meer handelen. Wat erg dat ik het niet kan overnemen. Dat een kind dit moet doorstaan. Waarom zijn we niet doorgegaan met de bloedtransfusies? Waarom hebben we hier voor gekozen? Ja,ja, ik weet het; er was geen keuze. Volledig overstuur gisteren hier weggegaan en contact via de app met Jona gehouden. Hij wilde niet dat iemand bleef slapen of er was. Rond 1.00 uur vannacht was het stil op de app. Arme jongen.

Vanochtend heb ik een beetje uitgeslapen, de was gedaan. Heeft mij goed gedaan, want de enorme hoofdpijn is wat gezakt. Marc was bij Jona.
Toen ik hier kwam, was mijn grote verdriet meteen terug. Jongens, wat is onze knul ongelukkig.
We hebben hier voorgesteld te beginnen met wietolie. Heb er gisterenavond weer over gelezen en het moet zo goed werken tegen de bijwerkingen van de chemo (oa tegen de jeuk dus). De aanvraag is hier gedaan. We mogen niet onze eigen gemaakte olie gebruiken. Ze zijn bang voor bacteriën. Jonathan wil het ook niet stiekem nemen, bang dat het iets te weeg brengt. Ik heb net wat gemengd met bodylotion en zijn benen ingesmeerd. Hoop dat dat helpt.
Wij kunnen zijn boosheid niet wegnemen. Hij probeert nu te gamen en wil met rust gelaten worden.
Terwijl ik dit schrijf vloekt hij op de achtergrond. 😢

Heb zojuist gevraagd om een psychologe. Dat aanbod kregen we van de week al, maar toen vond ik het niet nodig. Marc en ik gaan even deze kamer uit. Duim voor ons dat de pet zo anders staat...