Een jaar geleden.....

Ik weet het nog goed. 7 november 2016....
Je kwam 's ochtends aan mijn bed staan en zei: "mam, mijn oog doet pijn". Ik zei nog dat het waarschijnlijk aan jouw nachtlenzen lag en dat het wel zou overgaan. Ik kwam laat uit bed want had die nacht een aanval van galstenen gehad. Toen ik onder de douche stond werd ik gebeld door de meester dat je heel veel last van je oog had. Ik vroeg zelfs nog of je zelf naar huis kon fietsen. Oh wat heb ik mij daar schuldig over gevoeld.....
Eind die ochtend zaten we op de eerste hulp, eind van de dag gingen we met de ambulance naar het Wilhelmina ziekenhuis in Utrecht en werd je op de IC opgenomen. Het bleek dat je een crisis/verstopping in je hoofd had gekregen die ervoor zorgde dat de toevoer van je rechteroog verstopt raakte. Het zicht was bijna weg maar na een wissel bloedtransfusie (eigen bloed er uit, vreemd bloed er in) die avond leek er toch wat zicht terug te komen. De volgende dag gaf je aan dat je niets meer met dat oog zag.
Papa was bij Liv, ik sliep in het ziekenhuis.
Na een paar dagen onderzoek bleek dat het toch door jouw sikkelcelziekte kwam. Eens een verstopping in het hoofd betekent vaak nog een keer een verstopping in het hoofd. Ik herinner mij het moment nog goed. Ik liep de IC af en achter mij liep de dokter en riep mij. "Hij is een tikkende tijdbom. Jullie zouden na moeten denken over een stamcel transplantatie". Ik schoot vol en heb gehuild, gehuild, gehuild.
Nu zijn we een jaar verder. Een bizar jaar. Met daarin een reis naar Australië, 21 galsteenaanvallen en 3 ziekenhuisopnames van mijzelf, een "chronisch pijn syndroom" diagnose van Liv, vele bloedtransfusies en een beenmergtransplantatie van jou. En zie nu..... Wat een geluk, wat een GROOT geluk.
We zijn een jaar verder en waarschijnlijk heb je straks geen sikkelcelziekte meer. Ik voel dat het goed gaat komen. Ik wist het voor de tijd en ik weet het nu: het gaat goed komen!